Bulletin Oekraïne Actie 6: LifeChanger

De programmadirecteur van LifeChanger, Valeria Holodova, kan ons niet vaak genoeg bedanken voor de financiële ondersteuning die hun organisatie van het Joods Humanitair Fonds heeft mogen ontvangen. “Jullie waren een van de eersten die ons werk steunden op het meest noodzakelijke moment: er was grote urgentie om warme maaltijden en voedselpakketten te bezorgen bij de mensen in nood,” zo vertelt ze JHF stafmedewerker Suzanne Georgi via Zoom vanuit Israël, waar ze nu is om de veiligheid van haar zoontje te waarborgen. Het werk van LifeChanger gaat in Oekraïne echter door.

 

Ze legt uit dat vooral voedsel en warme maaltijden worden rondgebracht, maar daarnaast ook medicijnen, hygiëneproducten en individuele verzoeken zoals bijvoorbeeld hout voor de kachels. In iedere grote stad zit een coördinator die de taken op zich neemt om LifeChanger bekendheid te geven via vertegenwoordigers van de Joodse gemeenschappen en social media, en om de adressen van de mensen in nood in kaart te brengen. Ze lacht: “De Joodse radio werkt daarnaast ook heel goed. Mond-op-mondreclame is nog het beste.”

 

Vrijwilligers brengen vervolgens de goederen rond. Deze worden meestal uit de directe omgeving gehaald. Oekraïne bestaat nu min of meer uit kleine verbonden eilandjes. In het westen is er nog van alles te verkrijgen, maar bijvoorbeeld in Kharhov is er niet genoeg in de omgeving. “We zijn nu aan het kijken hoe we ook goederen vanuit het buitenland daar krijgen.”

 

Voor de vrijwilligers die het voedsel in busjes brengen, zijn de wegen meer dan gevaarlijk, geeft ze aan. “Zij zijn ware helden.” Ze vertelt dat de transportbusjes allemaal een formulier moeten hebben waarop staat wat ze vervoeren en waar ze heen gaan. Een keer was er een fout gemaakt. De bestuurder moest eigenlijk naar Lviv in het westen van het land, maar reed per ongeluk helemaal door naar het centrale stadje Sumy. Die regio heeft last van blokkades en ze hoorden niks van het transport. Ze maakten zich grote zorgen: “drie nachten lang hebben we niet kunnen slapen”. Opgelucht vertelt Valeria dat de vrijwilligers in goede gezondheid bleken te zijn. “Het was het grootste cadeau”.

 

Valeria zegt dat ze iedere dag bidden voor vrede: ze staan op en bidden voor vrede en ze gaan slapen en bidden voor vrede. Ze hopen dat de wereld hen hierin meehelpt. Ze zijn erg dankbaar voor alle hulp die ze krijgen.

 

 

LifeChanger heeft een hotline:
+380 (98) 387 79 00 (WhatsApp, viber, telegram)
+972 (54) 338 84 61 (WhatsApp)

https://lifechangerfsu.org

 

Project Kesher Ukraine

 

Vlada Nedak zit op Zoom in een Oekraïens vakantiehuis vlakbij de grens met Roemenië. Samen met haar dochter en schoonvader. Ze woont eigenlijk in Kriviy Rih, een grote stad in het centrale gedeelte van Oekraïne, maar is onlangs richting de grens gevlucht. Haar zoon is een student van achttien en woont op kamers in Oekraïne. Hij helpt als vrijwilliger. Vlada is de directeur van Project Kesher Ukraine. Een vrouwengroep die in heel Oekraïne activiteiten organiseert voor joodse vrouwen. Hun doel is om vrouwen te helpen het heft in eigen hand te nemen. Ze organiseren trainingen op het gebied van leiderschap, computervaardigheden en weerbaarheid. Ook zetten ze zich actief in voor de dialoog met andere minderheden. Eind januari hielpen ze nog twaalf vrouwen om Bat Mitswah te worden in Odessa. “Vanaf toen werd alles anders,” vertelt Vlada aan Ruben Koekoek van het Joods Humanitair Fonds.

 

 

Project Kesher is nu actief op hele andere gebieden. Vlada organiseert bussen die vertrekken uit verschillende steden van Oekraïne naar de grens. Al 700 mensen heeft ze op deze manier in veiligheid gebracht en deze week vertrekken er weer 500 mensen. Ook helpen ze mensen die met eigen vervoer gaan. Ze delen de beste routes en regelen onderdak voor onderweg. Tot slot krijgen vrouwen die het nodig hebben geld om in hun eerste levensbehoefte te voorzien. Extra zorg heeft Vlada voor zwangere vrouwen en vrouwen met baby’s. Ze helpt hen om met dokters in contact te komen en regelt de juiste spullen. Project Kesher helpt iedereen die bij hen aanklopt. Velen zijn joods, maar ze vraagt niet naar de identiteit. “Dat is niet relevant.”

 

Vlada is blij met alle hulp die vanuit de hele wereld wordt aangeboden. Ze drukt Ruben op het hart dat het niet alleen om materiele zaken gaat. “Vluchtelingen in Amsterdam hebben uiteraard onderdak en voedsel nodig. Maar veel meer dan dat. Open deuren voor hen. Het is nu zo belangrijk dat mensen sjabbat kunnen vieren en kinderen weer naar school kunnen. Betrek ze bij de gemeenschap.” Daarnaast geeft ze aan dat Oekraïners graag willen bijdragen. “Werk komt later wel, maar vrijwilligerswerk is nu zo belangrijk. Dat geeft mensen weer het gevoel dat ze ertoe doen.” Vlada vertelt dat ze digitaal weer zoveel mogelijk joodse feestdagen probeert te vieren. “In de Tweede Wereldoorlog was dat anders. Mijn opa vertelde dat er nauwelijks kans was om het joodse leven voort te zetten. Nu kan dat wel en doen we dat volop.”

https://www.projectkesher.org

 

Ingezonden integrale brief door ons Russisch bestuurslid Natasha Schmidt

 

Gisteren was het een maand sinds de Russische invasie in Oekraïne.

 

Eens, niet zo lang geleden, werd mij door een Nederlandse journalist gevraagd of ik me zorgen maakte over de mogelijkheid van een Russisch-Oekraïense oorlog. En ik zei nee. Op dat moment kon niemand van ons geloven dat het überhaupt mogelijk was.

 

Maar er waren signalen. Zoals altijd, begint alles bij de kleine dingen. Eerst in eigen land. Regels en wetten die voortdurend werden aangescherpt, zoals de Russian Foreign Agent Law. Ze waren allemaal ontworpen om alle signalen van vrijdenken en vrije wil te onderdrukken en om de herinnering aan politieke repressie tijdens de Sovjet-Unie uit te wissen alsof het nooit was gebeurd, anders is het moeilijk om geen parallellen te maken.

 

Wat gebeurt er nu in Rusland? Wat gebeurt er in de Joodse gemeenschappen?
Eerst legde geen van de grote Russisch-joodse leiders een duidelijke verklaring af waarin ze de oorlog veroordeelden. Niemand durfde het zelfs maar een oorlog te noemen. Een aantal haalden iets obscuurs aan over Wereldvrede. Daar is een reden voor, evenals de reden waarom veel van deze leiders Rusland al hebben verlaten. Gedurende zoveel jaren werkten grote overkoepelende Russisch-joodse organisaties hard om hun loyaliteit te tonen en hun belang en nut te bewijzen, niet alleen voor de joden maar ook voor de regering (in sommige succesvolle gevallen ging het zelfs om financiering door overheidsinstanties). Nou... nu klopt deze regering aan hun deuren en claimt deze loyaliteit. Dus haastig vertrek, oftewel "op vakantie", lijkt in dit geval misschien een betere optie dan toestemming. Ik heb van verschillende mensen die betrokken zijn bij allerlei soorten NGO's van nationale minderheden gehoord dat ze zwaar onder druk gezet worden door overheidsinstanties om de Russische acties in Oekraïne te ondersteunen. En laten we eerlijk zijn, sommigen doen het zelfs vrijwillig en ja, ook uit de Joodse gemeenschappen.

 

Hoe zit het met de anderen?
Om allerlei redenen moest ik de afgelopen maand meerdere Joodse gemeenschappen en organisaties in verschillende regio's bellen. Ik sprak daar met de leidinggevenden en zowel zij als ik waren totaal verbouwereerd door wat ons land in Oekraïne doet. We deelden allemaal hetzelfde gevoel van woede, hulpeloosheid en ongelooflijk gilt.

 

Velen vragen zich af waarom we niet protesteren? Waarom komen we niet in opstand in de straten van onze steden?
Dit is onze realiteit: we hebben al meer dan 20 jaar geen echte verkiezingen gehad en zullen die ook niet houden. Onze politie en strijdkrachten hebben onbeperkte bevoegdheden, gevolgd door totale straffeloosheid. Mensen die geïntimideerd en voor de gek zijn gehouden. Onze oppositieleiders bevinden zich in het graf of in de gevangenis of in het buitenland, terwijl elk proces een leider zou moeten hebben. Vertel me nu eens welke uitkomst dit handjevol dappere en onverschrokken mensen die nog steeds op straat durven te demonstreren, zullen bereiken?

 

Maar het is niet juist te zeggen dat we niet protesteren; we doen het op onze eigen manier. Deze brief van mij is ook een vorm van protest en mijn collega's in Heseds, joodse scholen, synagogen, en kleuterscholen blijven en doen hun werk ondanks het feit dat sommige van hun bazen zijn gevlucht, en ondanks het feit dat ze het grootste deel van hun financiering niet krijgen vanwege de sancties. Ze protesteren door degenen te helpen die willen vertrekken en degenen die moeten blijven, omdat de resultaten van de sancties al zichtbaar worden.

 

Wat betreft het algemene klimaat in de samenleving: mensen vluchten gewoon. Ik bedoel, de best opgeleide getalenteerde en jonge mensen vertrekken naar waar het maar mogelijk is. De wachtrij voor het interview op de Israëlische ambassade is nu ongeveer 8 tot 9 maanden.

 

Internationale bedrijven sluiten hun vestigingen in Rusland, wat in de nabije toekomst zal leiden tot een hoge werkloosheid.

 

Velen van ons klagen en vragen waarom we samen met die criminelen die de oorlog begonnen zijn, zouden moeten lijden, terwijl we nooit op Poetin stemden, we nooit zijn beleid hebben gesteund, en deze oorlog nooit hebben gewild of goedgekeurd. Helaas is het ook onze schuld - het is ons land en we hebben gezien wat er gebeurde en we hebben eigenlijk 22 jaar niets gedaan. Nu is het onze verantwoordelijkheid en ik ben erg bang voor onze kinderen en kleinkinderen die onze fouten moeten wegwerken en conclusies moeten trekken.

 

Ondertussen bidden we voor het dappere volk van Oekraïne en voor hun overwinning. Tot onze schande vechten ze nu ook voor ons.